Column: Enge films

Ik kijk ‘s avonds graag een filmpje. Ik heb erg veel favoriete films. De meeste zijn thrillers. De meeste films hebben veel indruk gemaakt op me. Niet omdat ze perse mooi of indrukwekkend waren, maar vooral omdat ze gewoon heel erg eng waren.

Vier jaar terug ging ik naar de bioscoop, naar de film Paranormal Activity. Ik was wekenlang bang dat iemand me bij mijn enkel zou grijpen. Af en toe heb ik nog steeds zo’n nacht waarbij ik bang word en niet meer uit bed durf te gaan. Hetzelfde geldt voor Insideous. Deze film heb ik gedownload en overdag thuis op de bank gekeken. Toen ik ’s avonds naar boven toe liep was ik ongelofelijk bang dat er ineens een geest in mijn kamer zou staan. Ik heb verschillende weken met een lamp aan geslapen.

Het begon allemaal toen ik wat jonger was. Ik was denk ik een jaar of veertien, vijftien. Elke vrijdagavond kwam Baantjes op tv. Meestal keek ik de aflevering niet af maar toch was ik altijd bang dat ik een lijk in de badkamer zou vinden. Series zoals NCIS volg ik allemaal niet, omdat ik altijd bang ben dat er iets in mijn slaapkamer ligt te wachten op me.

De laatste tijd kan ik er wel steeds beter tegen. Ik kijk nog graag enge films, maar ik zal altijd huiverig blijven als ik naar bed toe ga. En nu ik dit typ zit ik alleen op mijn zolderkamertje met alleen mijn bureaulamp aan. Ik was van plan om zo meteen lekker mijn bedje in te duiken maar dankzij alle herinneringen die ik net heb opgehaald denk ik dat er niet veel van slapen zal komen..